Goede kunstwerken zijn intrigerend: ze roepen bij de passant vragen op, laten ruimte voor interpretatie en zorgen voor verbinding, brengen beschouwers bij elkaar omdat het kunstwerk symbool wordt voor een gemeenschappelijk gevoel. Soms krijgt het kunstwerk daardoor een monumentaal karakter, wordt het een bijzondere plek in de stad, onderdeel van het collectief geheugen.
Het Parkinsongrasveld van Twan heeft alles in zich om zo’n betekenisvol kunstwerk te zijn. Wuivend gras, in chamotte-klei, kwetsbaar en krachtig tegelijk. Breekbaar maar onverzettelijk, veel graspollen vormen een fragiel aaneengesloten veld dat je niet betreedt maar met aandacht en verwondering bekijkt.
Wuivend gras, het móet meebuigen als de niet te vermijden wind dat vraagt, net zoals een man of vrouw onvermijdelijk de symptomen moet ondergaan die bij Parkinson horen en die van een zelfstandig mens geleidelijk aan een afhankelijk persoon maken. Afhankelijkheid, je zou wel anders willen maar Parkinson volhardt en is sterk, het buigt mee met die niet te vermijden wind.
Maar…. gras veert terug zodra er weer luwte is. Twan Hendriks maakt die enorme kracht en onverzettelijkheid voelbaar, zowel in het concept/idee van het Parkinsongrasveld als in zijn persoonlijke benadering van de ziekte Parkinson. Zijn boodschap lijkt te zijn: “Als de Parkinsonwind even is gaan liggen, ga je weer verder, pak je de draad weer op, met alle energie die er is om, zo goed en zo kwaad als het kan, je onafhankelijkheid en de kwaliteit van je leven zo hoog mogelijk te houden.”
Het Parkinsongrasveld staat voor positieve strijdbaarheid, voor de overtuiging dat er ook energie te halen is uit persoonlijke activiteiten die de symptomen van Parkinson trachten te pareren. Zo’n betekenisvol kunstwerk verdient een wereldplek, bij voorkeur in de stad Tilburg waar het idee via de boetserende handen van velen gestalte heeft gekregen.
Ton van der Hagen | maart 2018