Een programma van, voor en door goede doelen stichtingen. Deze uitzending is door de hersenstichting georganiseerd met Twan in de hoofdrol.
Kijk hier naar de volledige uitzending.
Zaterdag 22 oktober 2022 was de eerste aflevering van dat nieuwe seizoen van ‘De nalatenschap’ weer op tv. In deze uitzending zien we onze erflater Twan. Hij kreeg in 2014 de diagnose parkinson. Nu spant hij zich in voor andere mensen met een hersenaandoening. “Door workshops te organiseren zamel ik zoveel mogelijk geld in tegen deze ziekte. Daarnaast heb ik de Hersenstichting opgenomen in mijn testament.” Twan vertelt over zijn leven met Parksinson en waarom hij aan de Hersenstichting nalaat.
Toen Twan Hendriks als jonge man kunstenaar werd, kon dat niet op de goedkeuring van zijn ouders rekenen. Ondanks een strenge opvoeding besloot hij zijn eigen pad te volgen. Hij volgde de kunstacademie en startte een atelier. Sinds 2014 kampt Twan met de gevolgen van parkinson.
Twan is een bevlogen verteller. Ook als het om zijn ziekte gaat. “Het viel me op dat mijn hand begon te trillen. En mijn linkerarm bewoog niet meer goed mee. De arts zag het meteen, acht jaar geleden. Ik zat nog niet en hij zei het al: parkinson.” Deze diagnose zette alles op z’n kop. Maar zijn spartaanse jeugd heeft Twan strijdvaardig gemaakt. Hij eet gezond, slikt medicijnen en blijft zoveel mogelijk trainen. Liefst twee uur per dag. Zodat hij, zolang het nog lukt, alles uit het leven kan halen.
Veerkracht
“Toen die arts me acht jaar geleden het nieuws bracht, klapte ik dicht. Ik dacht: dit was het dan. Maar tegenwoordig zijn er zelfs dagen dat ik blij ben dat ik parkinson heb. Want daardoor doe ik nu dingen
die ik anders nooit had gedaan.” De twinkeling in zijn ogen laat zien dat Twan het meent. En dat deze slopende ziekte zijn veerkracht niet heeft weggenomen.
Persoonlijke motivatie
Hij besluit: “Er moet meer kennis komen over parkinson. Voor mezelf heeft dat niet zoveel zin meer, ik ben nu 75. Maar dat er iets positiefs gebeurt met wat ik zelf heb opgebouwd, is voor mij heel belangrijk. Dit atelier, mijn huis… Het geeft me rust dat alles straks in goede handen komt.” Die rust wil de Hersenstichting bieden aan nalaters. Daarom voeren we veel gesprekken en luisteren we aandachtig. Vaak is er een hele persoonlijke motivatie. Met elkaar proberen we die zo goed mogelijk vast te leggen.